ريگســـــــار

قندهار پایگاه اصلی طالبان در زمان حاکمیت این گروه بود. هر چند اعضای حکومت طالبان در کابل بودند، اما رهبران ارشد آن و از جمله ملا عمر، رهبر طالبان همواره در قندهار بود.

این ولایت زادگاه حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان نیز هست.

در ده سال گذشته، تلاشهای دولت و طالبان برای تحکیم پایگاههای اجتماعی و کنترل خود بر این ولایت، قندهار را به یکی از ولایت نا آرام افغانستان بدل کرده است. این تلاشها در کنار افزایش نیروهای رزمی و امنیتی، سرازیر شدن پول به این ولایت را هم در پی داشته است.

دولت و نیروهای بین المللی معتقد اند که بخشی از افراد طالبان به دلیل بیکاری و فقر به این گروه پیوسته اند.

دولت بر اساس همین باور، اجرای طرح های عمرانی و بازسازی برای تقویت اقتصادی مردم در منطقه و ایجاد فرصتهای شغلی را در آنجا روی دست گرفت تا زمینه سربازگیری گروه طالبان را در مناطق جنوبی و از جمله قندهار محدود کند.

 

 

 

هر چند زندگی در سایه ناامنی در شهر قندهار دشوار است، اما ساکنان آن به کسب و کار خود همچنان ادامه می دهند.

مناطق مختلف قندهار و از جمله مناطق روستایی این ولایت در سالهای گذشته، عرصه نبرد بین گروه طالبان و نیروهای ناتو و دولت افغانستان بوده است.

 

 

 

راهسازی بخشی از برنامه‌های پرهزینه دولت افغانستان در ده سال گذشته بوده است.

دولت افغانستان احداث و بازسازی جاده ها را در رشد اقتصاد موثر و از کارهای زیربنایی می‌‎داند. راهسازی در قندهار از طرحهای اصلی دولت در این ولایت بوده است.

راه قندهار-کابل و قندهار-هرات در سالهای اخیر بازسازی شد که از بزرگراه های اصلی افغانستان شمرده می شود. و کابل پایتخت را از مسیر جنوب و از طریق قندهار به غرب این کشور وصل می کند.

 

 

 

ساختن بندها/سدهای ذخیره آب و تولید نیروی برق یکی دیگر از طرحهای عمرانی دولت است که در قندهار اجرا کرده است.

بند دهله در ولسوالی شاه ولی‌کوت با هزینه پنجاه میلیون دلار کانادایی به کمک کانادا در سال 2011 بازسازی شد.

از آب این بند عمدتا برای کشاورزی در ولسوالی شاه ولی‌کوت و چند ولسوالی دیگر استفاده می شود.

 

 

 

اما همه مناطق قندهار شاهد اجرای طرح‌های عمرانی نبوده است.

ولسوالی شورابک یکی از مناطقی است که در آن در ده سال گذشته برنامه های اقتصادی چندانی اجرا نشده است.

این ولسوالی حدود 250 کیلو متر با شهر قندهار فاصله دارد.

شورابک با پاکستان مرز مشترک دارد و ساکنان آن مایحتاج خود را عمدتا از پاکستان تامین می کنند.

این ولسوالی یکی از مناطق ناامن قندهار هم بوده و این مساله هم باعث شده که طرح‌های عمرانی در آن کمتر اجرا شود.

 

 

 

اگر ساکنان شورابک قصد سفر از منطقه خود به شهر قندهار داشته باشند، باید به وسیله تراکتور به شهرک اسپین بولدک در مرز پاکستان بروند و از آن جا به شهر قندهار سفر کنند.

ساکنان شورابک می گویند که آنها این فاصله را در ظرف بیش از ده ساعت طی می کنند.

راه شورابک ـ اسپین‌بولدک اسفالت نشده است، اما اخیرا دولت دو میلیون دلار برای بررسی این راه اختصاص داده و در نظر دارد که آن را در آینده اسفالت کند.

 

 

 کمبود آب در شورابک یک مشکل عمده است.

منبع اصلی آب آشامیدنی و کشاورزی در شورابک کاریز (قنات)ها است.

کمبود آب باعث شده که بسیاری از زمین‌های قابل زرع، همچنان لم یزرع بماند.

ساکنان شورابک می گویند آب تنها رودخانه این ولسوالی به پاکستان می ریزد.

آنها می گویند که اگر سدی برای ذخیره آب این رودخانه ساخته شود، مشکل کمبود آب در این منطقه حل خواهد شد.

 

 

 

منبع اصلی درآمد ساکنان شورابک، کشاورزی و باغداری است. انگور از محصولات عمده کشاورزان شورابک است.

اما محصولات کشاورزی و باغداری در شورابک به دلیل نبود راه های مناسب و وسائل انتقال به شهر قندهار و پاکستان، در داخل منطقه به قیمت نازل به فروش می رسد.

 

 

 

در این ولسوالې مراکز درمانی و آموزشی وجود ندارد.

هر چند در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ یک درمانگاه در شورابک ساخته شد، ولی بعد از مدتی کوتاه از سوې افراد مسلح تخریب شد و وسائل آن غارت شد.

 

 منبع:بی بی سی