من که از سوته دلانم، چون ننالم

تبلیغات

به حرمت کارگران کوره های خشت پزی:

اینجا یکی از کوره پزخانه های اطراف کابل است. زیاد دور نیست. چند کیلومتر با پایتخت فاصله دارد. جایی که هستی انسان هایی انسان، در لابه لای تلی از خاک و خشت به دست ‏فراموشی سپرده می شود....

خشت روی خشت، خشت روی دست، روی نقاله، روی بار موتر. خاک روی خاک، خاک روی مو، ‏روی سر، روی داغی خشت، روی گرمای طاقت فرسا، روی دست و دل و ریه کارگر.

کوره های خشت پزی اطراف کابل پر است از خشت و دیوارهای بلندی که خشتی اند و ضخیم. جایی است که هستی کارگران، در لابه لای تلی از خاک و خشت به دست ‏فراموشی سپرده می شود. کارگران کوچک سن و پیر. فرقی نمی کند بیشتر آنها از یک خانواده اند. زن به همراه شوهر و دختر و بچه های قد و نیم قدش کار می کند. خاک غربال می کنند با پای برهنه بر خاک تفتیده، سر و صورت ‏پیچیده در دستار و چشمانی که در منتهای سکوت خود ردپای چیزی یا کسی را می پایند و ترانه های بابا طاهر؛

مو کز سوته دلانم چون ننالم
مو کز بی حاصلانم چون ننالم
بگل بلبل نشیند زار نالد
مو که دور از گلانم چون ننالم

گمان می رود باید رو از زخم کهنه مشکلات کارگران کوره پزخانه ها باز کرد و در عمق آن به دنبال علتی گشت که این چنین نیروی بازوی کارگر را در چنگال خود گرفته است .
با این حال آنچه بیش از همه اهمیت دارد سخت و زیان آور بودن شغل کارگران شاغل در کوره پرخانه ها است.

خشت روی خشت به امید دیواری از جنس اطمینان